Schitterend, maar oordeel zelf op basis van deze foto impressie. (zie ook het naschrift)
 |
| Het "bladerenrood" water van de Parakreek in Berlijn, Suriname |
Even later kwam ik twee jongens tegen. Zij liepen zorgeloos op blote voeten door het bos.
Een eindje verderop in het bos kwam ik bij een open vlakte. Dat bleek de plaatselijke begraafplaats te zijn. De graven liggen kris kras door elkaar. Ze zijn op een enkele na, voorzien van enkel een houten kruis met op dat kruis de naam van de overledene, de geboortedatum en datum van overlijden.
Bij navraag hoorde ik dat alleen via de brug die ik gelopen had, de begraafplaats benaderbaar is.
Lijkt mij toch wel een mooi gezicht zo'n processie die over de brug en door een prachtig stukje natuur gaat. De doden worden aan de schitterende natuur teruggegeven.
 |
| Het tropisch zwemparadijs in Berlijn, Para |
 |
Termietenhoop  |
Dit zwemparadijs is een grote aanrader. Slecht een uur tot 5 kwartier rijden van Paramaribo. Wel zelf wat eten en drinken meenemen want er is niets verkrijgbaar. En... voor de Hollandse toeristen: het zwemmen is gratis.
Naschrift:
Ongeveer twee maanden geleden ben ik met mijn dochter uit Nl naar Berlijn gegaan om te zwemmen. We hebben niet gezwommen. Het was te zeer verwaarloosd. Ook de brug en de begraafplaats was sterk verwaarloosd. Berlijn zelf blijft wel een aanrader.
Prachtige plaatjes;)en nog plantjes meegenomen ,aha,;)
BeantwoordenVerwijderenMooie natuur. Hier wordt een mens vrolijk van.
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto's.
Ilse File
Zo een 45 jaar geleden heb ik als Paramaribo jochie minstens 4 grote schoolvakanties te Berlijn doorgebracht. Super, geweldige tijd gehad. Met de mensen naar hun kostgrondjes, over riviertjes en kreekjes gelopen, moest heel bittere slangenserum eten, anders mocht ik niet mee, vissen en jagen, s' avonds met de dorpskinderen van het dorp mooie liederen zingen onder bomen, het regende op die tijd toen nooit. Die brug was er natuurlijk nog niet, je moest door de kreek waden om aan de overkant te komen. Toen was het dorp was nog helemaal bewoond, van het kerkje, links en rechts, tot aan eind van de weg, waar ietthse verde de dorpskapitein (Paitjie) woonde in een joekel van een huis (waarschijnlijk de villa van de voormalige plantage eigenaar). Paitjie name me wel eens mee met zijn boot op de pararivier (linksaf van de brug opvaren) en zocht naar geneeskundige kruiden. Op sommige stukken was het streng verboden om te praten. Ik kan me levendig inbeeelden wat je voelt en opsnuift als je eenmaal over de brug bent. Als je veel verder doorloopt dan de begraafplaats kom je op een open vlakte, savanna met 'witte" zand (vulkaanas waardoor het water van de plaatselijke kreken roodbruin of cola kleurt). Geloof me dan ben je blij als stadskindje dat je wel schoenen of zo aan hebt.
BeantwoordenVerwijderenJa op de weg naar hoofdweg naar Berlijn toen ook een zwarte panther gezien, prachtig, maar die dook heel snel weg, wij schrokken van hem en hij schrok zich een hoedje van ons, of was het een zij?. O ja op het eind van de dorpsweg voorbij het kapitale huis kon je ook door maagdelijk gebied lopen, zo'n drie kilometer en dan kwam je uit bij de oude spoorweg. Paitjie had me gewaarschuwd pas op voor wilde boskatten, gelukkig was ik nooit alleen, mijn dorpsvriendje Sipie ging altijd met me mee of ik ging natuurlijk met hem mee. Mijn swietie good old Balen, ik hoop je begin volgend jaar 2018 na 45 jaar weer eens eindelijk terug te zien! En ja genieten ga ik zeker met volle teugen, ongeacht wat of wie ik zie. Ik zal me weer voelen als die kleine jongen van toen.