De reis naar Suriname

De reis naar Suriname.

Het is alweer ruim twee weken geleden - namelijk 3 december - dat we de deur in Alphen voor de laatste keer achter ons dichttrokken. Mijn huissleutel liet ik achter voor de volgende bewoner.

De Chevy was volgeladen. Grote bench met Pika er in, twee grote koffers en handbagage.   Het sneeuwde. Voor het eerst dit jaar. Zijn we toch nog net ( of net niet) voor de winter vertrokken.

De stress lieten we voor een groot deel achter ons met het dichtslaan van de deur.

Op Schiphol aangekomen werden we verwelkomt door goede vrienden en familieleden. De " uitzwaaiploeg".

Op Schiphol verliep het niet vlekkeloos. Zo werd mij een toeristenkaart geweigerd. Een touristenkaart is immers drie maanden geldig en mijn retourvlucht stond op zes maanden.  Of ik maar even mijn retourvlucht wilde overboeken. Nou, dat wilde ik niet, maar dat kon bovendien ook niet zo snel. Uiteindelijk werd mij dreigend gezegd dat ik dan op eigen risico vertrek naar Su. Dat vond ik prima. Eenmaal in Su zie ik wel. Ze sturen mij heus niet terug. Pas eind mei als de kou weer voorbij is, ga ik weer naar huis.

Het inchecken ging gelukkig gemakkelijk. Wel enige kilo's overgewicht in de koffers, maar het werd ons vergeven. Ook de papieren van de hond werden gechecked en in orde bevonden.  Het viel de balimedewerkster niet op dat we niet de uitslag van het lab bij ons hadden mbt hondsdolheid. De dag ervoor - zondag - toen ik bij de dierenarts kwam voor de gezondheidsverklaring, bleek de uitslag nog niet binnen te zijn. We hadden toen maar  afgesproken dat de dierenarts de uitslag de volgende dag zou mailen naar mijn vriend J in Su en dat J die zou meenemen naar het vliegveld in Su. Hopen dan maar dat ze op Schiphol niet moeilijk doen. Dat liep dus goed.

Pika inchecken ging ook gemakkelijk. Het incheck punt voor de hond was toevallig vlak bij onze eigen incheckbali.

Vlak voor de douane werden we voor handbagagecontrole er uitgepikt. Tja, vele kilo's overgewicht. Zo had ik ook mijn volledige administratie in mijn handbagage. Deze en andere spullen haalden we eruit met verzoek aan de achterblijvers om die spullen na te zenden.

En dan het afscheid. Dat was toch wel emotioneel. Natuurlijk ga je niet van de wereld af, maar toch. Mijn vrienden, familie en de kids zal ik missen. Tot twee maal toe nam ik afscheid van mijn betraande dochter. Fijn dat mijn dochter liefdevol door haar vriend werd opgevangen.

Bij de douane nog een laatste zwaai naar de achterblijvers.

Dat begon echter met anderhalf uur wachten in het vliegtuig. Door de sneeuwval was er grote drukte op de startbanen ontstaan. Bovendien moest ieder vliegtuig nog even ontdaan worden van sneeuw.

Maar na anderhalf uur gingen we alsnog. Voor mijzelf vond ik de vertraging geen punt. Maar voor de hond is het toch al een lange reis (9 uur vliegtijd + de afhandelingen voor en na die tijd) die dan nog eens verlengd word. Een 15 uur zonder eten en weinig water.

Maar bij aankomst was Pika niet alleen blij, maar ook springlevend. En .... er was voor Pika geen enkele controle bij de douane.

Toen ik aankwam bij de douane, moest ik eerst naar een kantoortje om een touristenkaart te kopen. 20 euro. Die had ik niet. Aan de andere kant van de douane was wel een bank. Of die bank euro' heeft, konden ze mij niet vertellen. Surinaams geld werd niet geaccepteerd.

Begeleid door een kantoormedewerker ging ik langs de douane naar de bank. Naast het loket SRD's pinnen en vervolgens aan het loket deze omwisselen voor euro's en weer via de douane terug naar het kantoor waar ik mijn toeristenkaart voor drie maanden kreeg. Ze zagen dat mijn terugvlucht pas op eind mei staat en vertrouwde mij met klem toe dat op geen enkele wijze de kaart verlengd zou kunnen worden. Nou ik zie wel. Ik vind er wel wat op. Ik ga toch echt niet even naar Nederland op en neer. Inmiddels weet ik dat ik gewoon even met de auto op en neer naar Frans Guyana kan gaan en daar een nieuwe toeristenkaart kan kopen. Ik ga daar gewoon een leuk uitstapje van maken en genieten van Franse wijn, stokbrood en lekkere kaasjes,

Op Zanderij ( het vliegveld ) stond familie ons op te wachten en werden we allerhartelijkst welkom geheten en gebracht naar onze schitterende huurwoning in Paramaribo.

We zijn er.  Nu eerst de komende tijd acclimatiseren en de stress van mij afschudden. Heerlijk genieten van het feit dat niets moet en wat wel moet, heeft beslist geen haast.